สองร้อยสี่สิบสาม

ผมเดินไปมาในโถงทางเดินที่ปลอดเชื้อราวกับสัตว์ในกรง เสียงรองเท้าดังเอี๊ยดอ๊าดเบาๆ บนพื้นลีโนเลียมทุกย่างก้าวที่ไม่สงบนิ่ง แสงจากหลอดไฟฟลูออเรสเซนต์ด้านบนส่องเสียงหึ่งๆ สาดส่องทางเดินด้วยแสงสีขาวโพลนที่ไม่ปรานี ผมรู้สึกได้ถึงหยดน้ำจากเส้นผมที่ไหลลงมาตามหลังคอ—น้ำฝนปนกับเหงื่อ—แต่ผมไม่สนใจ เสื้อเชิ้ตแน...